بازسازی حمام امام رضا علیه السلام – حمام درمانی در اسلام

استحمام اسلامی

آیا می دانید حمام، می تواند درمان تمامی بیماری ها باشد، در صورتی که به سبک و روش اسلامی باشد❓❓

استحمام ما نیز متاسفانه به سبک اسلامی نیست. این حمام های امروزی به سبک اروپایی است.

در اصل استحمام یک دارو است که می‌تواند حداقل یک سوم بیماری ها را درمان کند ولی امروزه ما این نوع استحمام را نمی‌بینیم و به همین جهت مردم زیاد بیمار هستند.

در روایات آمده است بیماری ها سه دسته اند و درمان ها سه دسته اند: که یک دسته از بیماری ها منشأ آن بلغم است و درمان ان حمام:

وَ دَوَاءُ الْبَلْغَمِ الْحَمَّام

یعنی درمان بلغم، حمام است.

وقتی بلغم تعدیل بشود یک سوم از بیماری ها درمان می‌شود.

حمام رفتن یک دارو و درمان است. در چند روایت وارد شده است که یکی از درمان ها حمام است.

امروزه در دنیا مطرح است که حمام کردن در سلامتی موثر است ولی در این حد که آلودگی و باکتری و ویروس و قارچ را از بین می‌برد. ولی چیزی که در روایات مطرح است بالاتر از این است. نه تنها یک سوم بیماری ها را درمان می‌کند بلکه یک حمام رفتن باید مساوی با سلامتی و درمان کل بیماری ها باشد. به شرطی که حمام به سبک اسلام و اهل بیتی باشد و حمام های امروز این خاصیت را ندارند.

در زمانی که توسط بعضی اعراب جاهلی حمام، مذمت می‌شده است و می‌گفتند حمام جای بی حیایی است.ائمه و پیامبر در مسئله حمام تاکید داشته اند و حمام را مدح می کرده اند. این حرفی است که “عمر بن خطاب” گفته است:

بئْسَ‌ الْبَیْتُ‌ الْحَمَّامُ یَکْثُرُ فِیهِ الْعَنَاءُ وَ یَقِلُّ فِیهِ الْحَیَاء[١]

یعنی چه بد خانه ای است حمام، زیرا انسان در حمام خسته می شود و حیاء در آن جا کم است.

یا در عبارت دیگر آمده است:

بئْسَ‌ الْبَیْتُ‌ الْحَمَّامُ یَهْتِکُ السِّتْرَ وَ یَذْهَبُ بِالْحَیَاء[٢]

یعنی چه بد خانه ای است حمام، پرده ها را می‌درد و حیاء را می‌برد.

در یک همچین زمانی که این گونه حرف هایی توسط اعراب جاهلی شایع بوده است، پیامبر ما فرمودند:

نِعْمَ الْبَیْتُ الْحَمَّامُ یُذَکِّرُ النَّارَ وَ یَذْهَبُ بِالدَّرَن‌[٣]

یعنی چه خوب خانه ای است حمام آتش جهنم را به یاد می‌اندازد و کثیفی و چرک ها را می‌برد.

ائمه نیز دائما حمام را مدح می‌کند تا جائیکه امام صادق علیه السلام در مدینه یک حمام داشته اند.

ادامه دارد…

منابع:
[١] تهذیب الاحکام، شیخ طوسی، ج۱، ص۳۷۷٫
[٢] من لایحضر، شیخ صدوق، ج۱، ص۱۱۵٫
[٣] الکافی، کلینی، ج۶، ص۴۹۶٫