شیخ الرئیس ابوعلی سینا؛ همه چیزدان، پزشک، ریاضی‌دان، منجّم، فیزیک دان، شیمی‌دان، روان شناس، جغرافی دان، زمین شناس، شاعر، منطق دان و فیلسوف ایرانی و از مشهورترین و تاثیرگذارترینِ فیلسوفان و دانشمندان ایران زمین است. وی در شانزده سالگی در تمامی علوم زمان خود، استاد شده بود و هنگامی که به هجده سالگی رسید ، دیگر نیازی به خواندن و فراگیری علم جدیدی را نداشت!!
جداً ابن سینا یک شخصیت بسی بی نظیر است که مورد توجه جهان غرب هم واقع شده است و به او لقب “امیر طبیبان” را داده اند. است. جرج سارتن در کتاب تاریخ علم، وی را یکی از بزرگترین اندیشمندان و دانشمندان پزشکی می‌داند.
زندگی ابن سینا فراز و نشیب هایی زیادی را به خود دید، اما سرانجام در سال ۴۲۸ ه.ق، در سفری که به همراه علاء الدوله به همدان داشت،در سن ۵۸ سالگی به بیماری قولنج دچار شد و از دنیا رفت.
پورسینا تخصص زیادی در درمان بیماری قولنج داشت، طوری که نقل کرده اند هزاران بیمار قولنجی را درمان کرده بود و حتی یک رساله ،در زمینه قولنج به رشته تحریر در آورده بود؛ پورسینا برای درمان بیماری قولنج خویش نیز تلاش زیادی نمود اما از درمان خویش عاجز بود.
🔍 سوالی که ذهن بسیاری از مردم را درگیر می کند این است که:
ابن سینا که بزرگترین طبیب زمان خویش بود چرا نتوانست بیماری قولنج خویش را معالجه کند و در سن ۵۸ سالگی از دنیا رفت؟؟ درحالی که هزاران بیماری قولنجی را درمان کرده بود؟؟
✍ پاسخ:
اینکه گمان کنیم اگر شخصی، پزشک شد، دیگر بیمار نمی شود؛ چون آداب تغذیه و حفظ سلامتی را رعایت می کند، باوری اشتباه است که در بینمان رواج یافته است؛ باید بدانیم که بیماری علل و عوامل گوناگونی دارد، و علت بیماری، برای مثال فقط ورزش نکردن یا عدم رعایت تغذیه ای نیست؛
🔸ممکن است شخصی به خاطر گناهی، بیمار شود تا کفاره گناهانش باشد تا در آخرت عذاب نشود
🔸ممکن است شخصی به خاطر امتحان الهی بیمار شود
🔸و یا ممکن است بیماری شخص، علت مرگش قرار داده شده باشد. “بیماریِ مرگ”، بیماری است که دارو و درمان در آن اثری نمی کند
و علت های دیگر که اطاله کلام، اجازه بیان آن ها را نمی دهد.
✔️ فراموش نکنیم که طبیب واقعی، خداوند عزوجل است؛ “هو الشافی”، و پزشکان وسیله ای بیش نیستند که بدون اذن الهی قادر به درمان نخواهند بود.
✍️ در انتها توجه شما را به روایتی از حضرت امام صادق علیه السلام جلب می کنیم:
” امام صادق علیه السلام در پاسخ به مردى زندیق که پرسیده بود: کودک خردسالى که نه گناهى کرده و نه جرمى از او سر زده، به چه سبب، مستحقّ دردها و بیمارى هایى شده است که به وى مى رسد؟
امام علیه السلام فرمود: بیمارى بر چند گونه است:
🔹بیمارى آزمون
🔹بیمارى کیفر
🔹و بیمارى اى که علّت مرگ قرارداده شده است.
امّا تو مدّعى هستى که بیماری کودک از خوراک نامناسب، نوشیدنى مضر و بیمارى اى است که در مادر وى وجود داشته است به وجود آمده و گمان مى کنى که هر کس، بدن خویش را درست تدبیر کند و در احوال خود، نیک بنگرد و در آنچه مى خورد، بداند چه چیزی مضر است و از آن اجتناب کند و خوراکی های مفید را تشخیص دهد، هرگز بیمار نمى شود!
تو در این ادعای خود، به [عقیده] کسانى هستی که خیال می کنند بیمارى و مرگ، جز از خوردنى‌ها و نوشیدنى‌ها نیست. “
🔰ارسطو، استاد طبیبان بود. افلاطون، سرآمد حکیمان بود و جالینوس، پیر و پُرتجربه بود ؛ امّا نتوانستند مرگ را آن گاه که به ایشان نزدیک می شد، از خویش دور کنند! همه مُردند، در حالى که در حفظ خویش و در اندیشیدن به آنچه با بدن سازگار است از هیچ کوششى دریغ نکردند.
🔰چه بسیار بیمارانی که طبیبان آن ها را معالجه کرده اند و چه بسیار طبیب داناى آشناى به دارو و درمان، که خود مُرده و فردى ناآگاهِ به طب، مدّتى درازتر پس از طبیب زنده مانده است ؛ نه طبیب را پس از فرا رسیدن زمان مرگ و فرا رسیدن اجلش، آگاهى به طب، سودى به وی بخشیده، و نه شخص نا آگاه به طب را قبل از فرا رسیدن مرگش و به خاطر دیر تر بودن اجلش، ناآگاهى از طب، زیانى به او رسانده است.
📝منبع :
📚الاحتجاج، ج ۲، ص ۲۲۵، ح ۲۲۳
ثبت دیدگاه