مصرف آنتی بیوتیک و افزایش خطر دیابت نوع دو

مصرف آنتی بیوتیک و افزایش خطر دیابت نوع دو

از عوارض داروهای شیمیایی بسیار گفتید و شنیدید . امروزه اکثر مردم می دانند داروهای شیمیایی اسباب بیمار کردن و تجارت هستند نه درمان

دیابت نوع ۲ رایجترین شکل این بیماری است که با ۹۰ تا ۹۵ درصد از موارد بیماری را در بر می‌گیرد؛ این بیماری زمانی رخ می‌دهد که بدن نتواند از هورمون انسولین به درستی استفاده کند که این موضوع باعث غیرطبیعی شدن میزان قند خون می‌شود

مطابق بررسی‌های صورت گرفتۀ اخیر، هر چه آنتی‌بیوتیک‌های بیشتری در سال برای افراد تجویز شود، خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ افزایش می‌یابد

در حالی که تعداد آنتی‌بیوتیک‌ها با افزایش خطر دیابت نوع ۲ ارتباط داشت، قویترین ارتباط به آنتی‌بیوتیک‌هایی که وسیع‌الطیف نیستند مربوط می‌شود. مانند آنتی‌بیوتیک‌هایی که علیه باکتری‌های خاصی مؤثرند مانند پنی سیلین

بررسی‌های پیشین دریافته بود که مصرف آنتی‌بیوتیک می‌تواند باکتری‌های دستگاه گوارش انسان را تغییر دهد و این موضوع در میان کودکانی که چندین آنتی‌بیوتیک مصرف می‌نمودند، صدق می‌کرد و ارزیابی اخیر نشان داد که تغییرات در باکتری‌های دستگاه گوارش‌ (Microbiota) می‌تواند به کاهش توانایی متابولیزه کردن قند بیانجامد(یعنی یکی از مشخصات اصلی دیابت نوع ۲)

باید توجه داشت که :
« دیابت یکی از بزرگترین چالش‌های پیش روی مراقبت‌های بهداشتی درمانی مدرن است که بروز آن به شکل جهانی در حال افزایش است »

بررسی‌های بیشتر روی اثرات دراز مدت مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها بر متابولیسم قند و ترکیب باکتری‌های دستگاه گوارش، می‌تواند پاسخ‌های ارزشمندی را در مورد اینکه چگونه باید به این بحران سلامت عمومی رسیدگی شود، آشکار سازد. تغییر الگوهای مصرف آنتی‌بیوتیک می‌تواند فرصتی را برای جلوگیری از تکوین یا تشخیص زود هنگام بیماری ارائه نماید.

غربزدگی و دیابت

در مورد تأثیر آنتی بیوتیک ها بر ایجاد بیماری  دیابت باید توجه داشت که این نکته از طریق آزمایشگاه های علوم پزشکی غربی اعلام شده است، اما تحقیقات ما بر اساس سال ها تجربه نشان می دهد که داروهای شیمیایی دیگر نیز در ایجاد بیماری های متابولیسمی و اتوایمیون نقش دارند.

چه بیمارانی که هرگز قندخون بالا نداشته ولی به عللی مثلاً تصادف یا سوانحی مانند سوختگی و حوادث دیگر در بیمارستان بستری شدند و در اثر دریافت داروهای شیمیایی و سرم های تزریقی دچار بیماری هایی مانند دیابت و کبد چرب و ضعف کبد و بیماری های کلیه و غیره شدند

بنابراین باید به این نکته توجه جدی داشت که درمان های شیمیایی خود باعث بیماری های دیگر می شود و کمترین عوارض آن ضعف متابولیکی و همچنین کاهش قدرت سیستم دفاعی بدن می باشد

متأسفانه هیچ برنامه غذایی سالمی هم برای جبران ضعف بدن بیمار در بیمارستان وجود ندارد. مصرف آبمیوه های بسته بندی و کمپوت که بصورت یک فرهنگ در آمده از سوی سیستم پزشکی غربی در مردم جا افتاده است، این هم بر علت های دیگر می افزاید

لازم است در بیمارستان های متکی بر طب سنتی که شاید هرگز نگذارند ایجاد شود بر این نکات توجه جدی شود و اصلاح سبک تغذیه از این مراکز شروع گردد. البته شاید در رویا و خواب …….
سید محمد موسوی