چرا بیمار می شویم؟- حکمت بیماری

چرا بیمار می شویم؟- حکمت بیماری – حکمت بیماری

بیماری لزوما بد نیست!

بیماری لزوما بد نیست
نگاه ما به بیماری هم با آنچه اجدادمان از بیماری تصور میکردند،فرق دارد.ما همواره بیماری را یک عامل مزاحم و مایه عذاب تصور میکنیم که باید بشدت با آن جنگید ،. در حالیکه در نگاه طب اسلامی و  سنتی ، هم از لحاظ طبی و هم از لحاظ معنوی بیماری همواره بد نیست . بسیاری از بیماریها زمینه امان از دیگر بیماریهاست.مثلا سرماخوردگی از سکته و فلج و دیگر بیماریهای مغزی جلوگیری میکند . البته این به معنای آن نیست که آدمها در محافظت از بدن خودشان در برابر بیماریها بی مبالات باشند،بلکهبه معنی آن است که حکمت ولطف خداوندرا در بیماری هم ببینند .
هر بیماری علتی دارد و حکمتی.بیماری در مرحله اول بدلیل عدم رعایت قانونمندی طبیعت و اصول سلامتی ایجاد میشود.این علت بیماریهاست که انسان در قبال آن مسئول است و باید خود را ار آها محفوظ بدارد،اما بیماری یک حکت هم دارد.حکمت هر بیماری هدف و مقصود از قراردادن آن بیماری در ناموس خلقت است.مثلا یکی از حکمتهای همه بیماریها در تفکر دینی این است که بندگان خدا به ضعف و ناتوانی خودشان پی ببرندو از سرکشی و استکبار و سرمستی در برابر خدا و بندگانش پرهیز کنند و یا ممکن است بیماری تذکری برای سپاسگزاری از نعمت سلامتی باشد .
گاهی بیماری و درد عامل محو گناهان است و گاهی گناهان مومن را می پوشاند و مایه اندرز او در آینده میشود . گاهی صبر بر بیماری آدم را در چشم خداوند عزیز میکند تا جائیکه فرموده اند: اگر انسان میدانستدر بیماری چه پاداشی است ، دوست میداشت پیوسته بیمار باشد تا به لقاء حق بپیوندد . مثلا سه شب تب داشتن با عبادت هفتاد سال برابر است و یا مثلا بیداری یک شب بعلت بیماری یا درد برتر از عبادت یکسال اوست . البته طبق روایاتی همه این اجر و پاداش برای مومنی است که در برابر بیماری صبر کند و بدرگاه خدا تضرع و زاری کند . اما در غیر اینصورت هم باز بیماری ،کفاره گناهان مومن است.این مطالب به این معنی نیست که مومنان از درمان بیماریهای خود غافل شوند، بلکه به این خاطر است که نه تنها در حال سلامت ، بلکه در حال بیماری هم خدا را یاد کنند و با آرامش و امید به درمان بپردازند.

طبیب برای دلخوشی است
حتما تا کنون برای شما هم اتفاق افتاده است که مریض شده اید و وقتی با شکوه و ناله از علت بیماری پرسیده اید،به شما گفته اند:”خواست خداست” . شاید تصور کرده اید این را برای تسلای دل شما میگویند،شاید هم واقها همینطور باشد،اما قدما این جمله را از دل و جان میگفتند،چرا که ریشه درباورهای همیق دینی شان داشت . در تفکر الهی همه امور عالم،از جمله بیماری و سلامتی را به خدا نسبت می دادند و امور طبیعی را صرفا سبب و سیله اراده او می دانستند . وقتی این نگاه به طب میرسید،باعث میشد که کسی شفا را از طبیب نداند،بلکه طبیب صرفا وسیله ای بود برای شافی الهی.روایت است که وقتی حضرت موسی(علی نبینا و آله و علیه السلام)از خدا پرسید درد از کیست؟خداوند فرمود از من.پرسید درمان از کیست؟فرمود از من.پرسید پس طبیب چکار میکند ؟ خداوند سبحان فرمود او دل آنان را خوش و خرسند میسازد و به همین علت او را طبیب نامیده اند. علامه مجلسی ذیل این روایت میگوید:

طبیب را از این رو طبیب میگویند که با مداوا و تدبیر و لطف خود،اندوه و عم را از دل میبرد،اما شفای بدن در دست طبیب نیست.بعبارتی طبیب دل بندگان خدا را خرسند میکند تا شفا یا قضای خدا به آنها برسد.
به همین خاطر بود که اطبا همواره با الفاظ و عباراتی مانند ان شاء الله خوب میشوی !هرچه خدا بخواهد!مادارو را مینویسم و شفا از آن خداست! به بیماردلداری میدادند. بعبارتی طب تدبیری است که بندگان میکنند،اما این تدابیر تنها با اراده خدا اثر دارد.به همین خاطر،هم طبیب ها و هم مریض ها برای درمان دعا میکردند وباز به همین خاطر مراکز درمانی و بیمارستانها را دارالشفا میخواندند؛یعنی محلی که شفای خدوند از طریق آن جریان میابد.